Als een werknemer ziek is, betaalt de werkgever de rekening. Tijdens het dienstverband, maar vaak ook nog na het einde van het dienstverband. Soms wel tot 12 jaar. Dit alles komt door de wet BeZaVa, de wet Beperking Ziekteverzuim en arbeidsongeschiktheid Vangnetters. Zo lang als de naam van deze wet is, zo moeilijk is het om de wet goed te begrijpen. Wanneer is er een risico? In de volgende situaties krijg je als werkgever onder meer met deze wet te maken:
- een werknemer gaat ziek uit dienst,
- een ex-werknemer wordt binnen 4 weken na het einde van het dienstverband ziek én er is nog geen ww-recht toegekend en
- een ex-werknemers met een recht op ww is langer dan 13 weken ziek.
Als er sprake is van één van bovenstaande situaties en van een ziektewet of wga-uitkering, dan worden de kosten doorbelast aan de werkgever. Doorbelasting aan werkgever Doorbelasting vindt plaats op basis van de keus die de werkgever maakt. Een werkgever kan er voor kiezen om eigenrisicodrager te zijn. Is dat het geval, dan belast het UWV alle kosten van de uitkering van de werknemer volledig door. De duur kan oplopen tot 12 jaar, namelijk 2 voor de ziektewetuitkering en 10 voor de wga-uitkering. Kiest een werkgever er voor om dit risico en de kosten niet zelf te dragen, dan moet de werkgever premies betalen aan het UWV. De hoogte van de premie is afhankelijk van de sector waar de werkgever in zit en bij middelgrote en grote werkgevers ook van een individuele premie. Voor beide premies geldt dat deze hoger worden naarmate meer werknemers een wga- of ziektewetuitkering ontvangen. Bij de individuele premie is het principe van ‘de vervuiler betaalt’ direct voelbaar. Wie kiest voor welke kosten? Van alle grote werkgevers zijn grofweg de helft eigenrisicodrager voor de wga en de ziektewet. Iets meer dan een kwart van alle middelgrote werkgevers kiest er voor om het eigen risico voor de wga op zich te nemen en voor de ziektewet kiest een kleine tien procent. Kleine werkgevers houden het wat betreft de ziektewet op slechts één procent en bij de wga kiest één op de vijf voor eigenrisicodragerschap[1]. Waarom? Dit verschil is goed te verklaren. Grote werkgevers hebben meer marktmacht om tegen betere voorwaarden een verzekering voor het eigen risicodragerschap af te sluiten. Maar, belangrijker nog, met name hebben zij de mogelijkheid om (teams van) professionals in dienst te nemen om langdurige arbeidsongeschiktheid te voorkomen of om deze zo snel als mogelijk te eindigen. Bijvoorbeeld doordat zij binnen hun organisatie een andere passende functie kunnen aanbieden. Iets wat voor een kleine werkgever vaak een onmogelijk opgave is. Tenslotte zorgen eigenrisicodragers na het einde dienstverband nog steeds zelf voor verzuimbegeleiding en re-integratie. De directe betrokkenheid van de werkgever die het individuele dossier goed kent, zorgt sneller voor positieve resultaten en daarmee ook voor een snellere terugkeer naar de werkvloer. Tips Het loont om te zorgen voor goede preventie en als er sprake is van (langdurige) ziekte, te zorgen voor professioneel verzuimbeleid. Dat begint bij een professionele casemanager. De casemanager heeft periodiek contact met de werkgever en werknemer, let op termijnen, zorgt voor een goede schriftelijke verslaglegging, weet welke (strategische) interventie nodig is en kent daarvoor de juiste partijen. Bij kleine en middelgrote werkgevers wordt vaak de (afdelings)manager of een medewerker als casemanager aangewezen. Dat loopt vaak redelijk, maar meer dan eens mist er de professionele afstand of voldoende kennis van zaken. De periode van ziek-zijn duurt dan vaak langer en in een ongelukkig geval kan het leiden tot verharding van standpunten waarna juridische bijstand onmisbaar is. SW Arbeidsrecht kent de klappen van deze zweep en het geeft grote voldoening om zo’n dossier weer vlot te trekken. Maar, in veel gevallen had de situatie voorkomen kunnen worden door een professionele casemanager. Een andere tip is voor werkgevers met een flexibele schil. Voor hun kan het slim zijn om met uitzendkrachten te werken. Het is wellicht duurder op de korte termijn, maar de kosten van ziekte komen voor rekening van het uitzendbureau. Voor alle werkgevers die niet eigenrisicodrager zijn, geldt de tip om de (premie)opgave van het UWV nauwkeurig te controleren. Het komt helaas regelmatig voor dat het UWV daarin fouten maakt. De laatste tip is om periodiek de afweging te maken of het lonend kan zijn om eigen risicodrager te worden of als je dat als werkgever bent, juist weer terug te keren naar het stelsel van het UWV. [1] Cijfers overgenomen uit een rapport van het UWV https://www.uwv.nl/overuwv/Images/Gedifferentieerde%20premies%20WGA%20en%20ZW%202017.pdf
